======================================

 

วันที่ 31 ตุลาคมของทุกปี...

ก็อย่างที่รู้ๆ กันดีว่ามันคือวันฮาโลวีน...

ฉันไม่รู้ว่าซอมบี้ถือเป็นผีด้วยไหม?

จริงๆ แล้วตัวฉันได้ตายไปแล้วหรือยัง?

แล้วถ้าตายไปแล้วล่ะก็…

 

ไม่จำเป็นต้องแต่งเป็นผีก็ได้สินะ

 

- Kanine Kyrie Keith -

 

======================================

 

          "งั้นก็บ้ายบายค่ะพี่คีธ ไว้เจอกันใหม่นะค้า∼"  เสียงหวานใสของสาวน้อยวัยประถมเอ่ยคำลา เธอหอบหิ้วเอาขนมที่ได้รับกลับไปทางสนามฟุตบอลแล้ว

 

          'คงรีบกลับไปดูหนังน่าเบื่อนั่นสินะ...'

​

          "ได้! แล้วเจอกัน" ชายหนุ่มร่างสูงสูงในชุดไปรเวทธรรมดาไม่ได้แต่งแฟนซีเช่นนักเรียนคนอื่นโบกมือลาเด็กสาวเล็กน้อย พร้อมขยับรอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งที่มุมปาก เด็กหญิงที่เพิ่งพบเจอกันคงไม่รู้หรอกว่านิสัยที่แท้จริงของ เคไนน์ ไครี่ คีธ เป็นเช่นไร ให้เธอจดจำเขาไว้ในฐานะพี่ชายที่แสนดีที่ทำขนมอร่อยๆ มาให้น่ะดีแล้ว

 

          จากที่เพิ่งทำความรู้จักทำให้ชายหนุ่มได้รู้ว่าเธอชื่อ มัฟฟิน เป็นหลานสาวของผู้อำนวยการโรงเรียน เขาไม่แปลกใจนักที่ได้เจอกับเธอ แต่สิ่งที่แปลกประหลาดจนต้องขบคิดมากกว่านั่นก็คือ...

 

          'ได้เจอหลานสาว ผอ. แต่ไม่เคยเจอ ผอ. เลยสักครั้ง'

 

          ทั้งๆ ที่เขาชอบแว้บผ่านไปแถวๆ ห้องผู้อำนวยการบ่อยๆ เพื่อได้เจอกับ คัพเค้ก สุนัขสายพันธุ์ปอมเมอเรเนียนสีขาว ที่เป็นดั่งนางฟ้าในใจ คอยเยียวยาและบรรเทาจิตใจอันเศร้าหมองให้แก่เขาตลอดมา ชายหนุ่มจึงรักเธอมากเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักสุนัขตัวหนึ่งได้....

​

          'จะว่าไปก็คล้ายๆ คัพเค้ก... น่ารักดีแฮะ ถ้ามีลูกสาวก็อยากได้แบบนี้ล่ะนะ'

 

          ฉับพลันรอยยิ้มบนใบหน้าก็เลือนหายกลับมาเป็นคนบึ้งตึงเช่นเดิม หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันคล้ายจะเป็นปมด้าย

​

          'บ้าบอ อายุแค่สิบเจ็ดทำไมมาคิดเรื่องมีลูกได้วะ! อีกอย่างพอมาเป็นแบบนี้แล้ว... เลิกคิดไปได้เลย'

 

          เคไนน์ก้มลงมองมือกร้านของตัวเองที่ผ่านร้อนจากการอยู่หน้าเตาไฟ และผ่านหนาวจากการแกะกุ้งแช่แข็งอย่างชำนาญ บนนั้นแสดงหลักฐานถึงสิ่งที่เขาตัดใจในการมี 'อนาคต' รอยกัดลึกจนขึ้นรอยแผลเป็นแดงจ้ำเต็มทั่วมือและแขนข้างซ้าย ขนาดว่าเขาเข้าครัวทำอาหารบ่อยๆ ยังไม่เคยจะได้แผลเยอะขนาดนี้มาก่อน ยิ่งมอง 'ตราบาป' ที่จารึกก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดใจ

 

          "ชิ! ช่างแม่ง!" เสียงฮึ่มฮั่มหัวเสียส่งผ่านออกมาจากลำคอ พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนออกช้าๆ ไม่ให้หงุดหงิดง่าย เคล็ดลับนี้เขาได้เรียนรู้มาจากภาพยนตร์เรื่อง ดิ อินเครดิเบิ้ล ฮัลค์ ต้องขอบคุณมาร์เวลจริงๆ...

 

          แสงไฟหน้าอาคารร้างถูกเปิดขึ้นเป็นแสงสลัว ...ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนว่าวันนี้จะเปิดให้เข้าไปเล่นบ้านผีสิงในนั้นกันได้อย่างถูกกฎของโรงเรียน แตกต่างจากเมื่อครั้งทดสอบความกล้าที่ต้องลักลอบเข้าไป

 

          'คนจัดมันก็คนเดียวกัน ทำไมอันนึงถูกกฎ อีกอันผิดกฎฟะ..'

​

          ใจก็โทษเจ้าซอมบี้หมวกแก๊ปแดงที่ทำให้ต้องเสียเวลาเขียนจดหมายสำนึกผิดโดยที่ไม่เคยรู้สึกผิดเลยสักนิด เปลืองทั้งเวลา ค่ากระดาษ และน้ำหมึก แต่ก็พอจะหยวนๆ ให้ได้เพราะได้ตุ๊กตาคัพเค้กมาเป็นรางวัลถึงสี่ตัว...

 

          ของหวานในถังที่เอามาแจกหมดพอดี ระหว่างนี้ก็ไม่มีอะไรทำ ปาร์ตี้ที่โรงยิมก็ยังไม่เปิด จะให้กลับไปดูดั๊กแลนด์อะไรนั่นต่อก็ฝันไปเถอะ ปล่อยให้เป็นผลงานเรื่องแรกและเรื่องสุดท้ายของผู้กำกับไปน่ะดีแล้ว..

​

          'ช่วยไม่ได้... ลองไปสำรวจสักหน่อยคงไม่เสียหาย'

 

          เรียวขายาวก้าวฉับๆ ไปยังจุดหมาย เมื่อไปถึงเขาก็เจอกับเจ้าซอมบี้หมวกแก๊ปแดงที่ตอนนี้แต่งคอสเพลย์ชุดสูทแถมยังย้อมผมสีน้ำตาลเป็นตัวละครอะไรสักอย่างที่เขาไม่รู้จัก

​

          'เออ ก็ดี หัวไม่เขียว ไม่รกหูรกตา'

​

          ซ้ำยังมีตัวประหลาดอยู่ตรงนั้นอีกสองตัว..

​

          'ตัวเชี่ยอะไรวะ... เหมือนท่อผ้าร่มเป่าลมหน้าปั๊มน้ำมัน..'

​

          เขาหรี่ตาเพิ่งมองซ้ำแล้วก็พูดในใจว่า 'ช่างแม่ง' ก่อนจะหันเป็นเห็นหญิงสาวหน้าเละ

 

          '!?!! คนหรือผีจริงๆ วะเนี่ย!!'

 

          แอบเหวอเล็กๆ หัวใจหล่นวูบลงไปกองได้ยังไม่ถึงหัวเข่า ก็เรียกสติโกยขึ้นกลับมาอยู่ที่กลางอกข้างซ้ายได้ตามเดิม เคไนน์ยังเก็บอาการได้ดีและไม่ได้แสดงสีหน้าออกไปว่าตกใจ แม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือใครแต่ดูจากผิวพรรณและสีผมจึงพอจะเดาได้ว่าเป็นมนุษย์

 

          'เป็นคนดีๆ ไม่ชอบ แต่อยากหน้าเละแบบพวกซอมบี้.. พิลึก'

​

          ระหว่างนี้เขาก็ได้ยินเจ้าหมวกแก๊ปพูดอธิบายเกมแบบผ่านๆ

​

          ".....จนกว่าจะถึงทางออก ข้างในไม่มีตัวช่วยแต่สามารถใช้เวลาได้เต็มที่ ข้อสำคัญคือห้ามทำลายข้าวของ ห้ามทำร้ายผีทุกตัวในบ้านเด็ดขาดนะครับ"

 

          หลายคนขานรับ น้ำเสียงฟังดูคุ้นหู คงจะเป็นพวกซอมบี้ขี้โวยวายชวนหัวที่พบเจอบ่อยๆ ที่หอพัก แค่ยังระบุชี้ชัดเป็นรายบุคคลไม่ได้ว่าเจ้าสองหน่อนี้เป็นใคร

 

          "แต่ถ้าเผลอก็ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เคไนน์เอ่ยถามน้ำเสียงนิ่งเรียบเพื่อความชัวร์ ก็เผื่อไว้ก่อนเพราะว่าตอนตกใจไม่ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ แม้จะไม่ได้เรียนศิลปะการต่อสู้มาและไม่เคยทะเลาะวิวาทถึงขั้นชกต่อย แต่มือเท้าเขาก็ชอบสะบัดไปเองไวใช่ย่อย

 

          "ถ้าเผลอก็... ต้องดูว่ารุนแรงแค่ไหนนะฮะ" คำตอบที่ได้รับ ตีความว่าอนุญาตให้เผลอทำรุนแรงได้

 

          "ไม่น่าจะถึงตาย" ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบดังเดิม พร้อมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

​

          "ถ้าพร้อมแล้วผมก็ขอส่งพวกคุณตรงนี้ เชิญด้านในเลยครับ ขอให้โชคดีนะฮะ"

 

          หลังสิ้นเสียงเจ้าหมวกแก๊ปฯ เขาก็ส่งให้คณะผจญผีไปตามทางที่ทั้งมืดและดูสกปรก มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาให้พอมองเห็นทาง เสียงดนตรีหลอนวิเวกวังเวงดังขึ้นประกอบบรรยากาศให้ยิ่งดูน่ากลัว สำหรับเคไนน์แล้วนั่นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกขวัญเสียมากเท่าไร มีดนตรีสิดี แต่ถ้าเงียบๆ แล้วมีผีตุ้งแช่โผล่ออกมาหัวใจคงได้วายตายอีกรอบ...

 

          "โอเคคค งั้นไปกันนน" หนึ่งในเจ้าตัวยึกยือเอ่ยขึ้นแล้วลากตัวยึกหยึยอีกตัวตามไปด้วย เหลือเพียงเขากับสาวหน้าเละที่ตามหลัง

​

          "ม่ะ!! ดูซิว่ามันจะยากแค่ไหนกันเชียว!!"

 

          ชายหนุ่มรอปิดท้ายด้วยความเคยชินตั้งแต่ตอนเข้าค่าย ถ้าไม่ได้นำหน้าเขาก็มักจะปิดท้ายกลุ่มนี่แหล่ะ ตำแหน่งนี้ก็ควบคุมอะไรง่ายดี ทั้งไม่ต้องรับมือกับสิ่งที่ชวนหัวใจวายตายก่อน (แม้ว่าความจริงอาจถูกหลอกจากด้านหลังได้ง่ายเช่นกันก็ตาม) แล้วยังช่วยคุมคนที่เดินไปก่อนหน้าไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง

 

          ‘เช่นยัยผู้หญิงคนนั้น ท่าทางชักช้าดูเป็นตัวถ่วง’

 

          เคไนน์คิดว่าหากคุมอยู่ด้านหลังก็น่าจะเร่งให้เธอเดินไปด้านหน้าเร็วๆ ได้

 

          “ขณะนี้พวกคุณได้เข้ามายังคฤหาสน์ Hollow House คฤหาสน์แห่งนี้ถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลากว่า 50 ปี มันเป็นบ้านและห้องทดลองของศาสตราจารย์ นอร์แมน รีเซต ผู้มากไปด้วยปัญญา แต่สติสตังของเขาน้อยเหลือเกิน ว่ากันว่าเขาทำการทดลองมากมายที่นี่ โดยมีงานวิจัยหลักคือการทดลองมนุษย์.."

 

          อยู่ๆ เสียงจากวิทยุเก่าก็ดังขึ้น เจ้ายึกหยึยที่อยู่ด้านหน้าตัวหนึ่งสะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด

​

          "พวกคุณรู้มั้ยว่าคฤหาสน์ใหญ่โตแบบนี้ ต้องใช้คนงานกี่คนในการสร้าง? มากกว่าร้อยคนเลยล่ะ เรื่องที่ประหลาดก็คือ คนงานเหล่านั้นเขามาทำงานที่นี่ แต่เขาไม่เคยได้กลับออกไปอีกเลย ชาวบ้านที่อยู่ห่างออกไปไม่มากเล่าว่าพวกเขาได้ยินเสียงโหยหวนดังมาจากคฤหาสน์หลังนี้ทุกคืน”

 

          "โฮ่.." น้ำเสียงที่เปล่งออกมาฟังดูพึงพอใจไม่น้อยกับบทบรรยายที่ทำให้บ้านผีสิงแห่งนี้ดูไม่จืดชืด และคิดว่ามันช่างดูคล้ายคลึงกับบ้านผีสิงในดิสนีย์แลนด์ ถ้าหากเหมือนอย่างนั้นก็ไม่คงน่ากลัว ชายหนุ่มมองไปรอบๆ คฤหาสน์ร้างที่ใช้โลเคชั่นของอาคารเรียนเก่า ก็นับว่าตกแต่งได้ดี ทำอะไรแต่ละทีลงทุนพันล้านอย่างกับถ่ายหนัง

 

          'อย่ามีตุ้งแช่โผล่มาก็แล้วกัน'

​

          “ทีนี้พวกคุณน่าจะเริ่มปะติปะต่อเรื่องราวได้แล้วใช่มั้ย? ตอนนี้พวกคุณได้ตื่นขึ้นมาในห้องแห่งนี้ โดยไม่รู้ที่มาที่ไปใดๆก่อนหน้าเลย เป็นหน้าที่ของพวกคุณ ที่จะต้องไขปริศนาและหาทางออกไปจากทีนี่ให้ได้ เวลาของผมเหลือไม่มากแล้ว ซ่า--- ซ่าาา ขอให้โชคดี--- ตื้ด ตื้ด ตื้ด”

 

          "สงสัยหล่นไปในอุโมงค์กระต่ายเข้าสู่วันเดอร์แลนด์แหงๆ" เจ้ายึกหยึยตัวใหญ่กว่าพูดขึ้นติดตลก ฟังไปฟังมาทำให้รู้ว่าคนที่แต่งตัวน่าเกลียดนั้นคือซอมบี้ที่ชื่อว่า ซิลเวอร์ ส่วนอีกคนยังไม่รู้ว่าใคร แต่ก็คงเป็นเพื่อนของหมอนั่นน่ะแหล่ะ ไม่รู้ทำไมถึงได้โล่งใจขึ้นมา อาจเป็นเพราะตัวน่ารำคาญหายไปหนึ่ง

 

          'ก็ดี มีเพื่อนซะจะได้ไม่ต้องมาตามรังควานฉัน'

 

          ในตอนนี้พวกเขาทั้งสี่ได้เข้ามาอยู่ในห้องทำงานเก่าที่ถูกเซ็ตฉากขึ้นมา ถ้าจับใจความจากวิทยุเมื่อครู่ ห้องนี้น่าจะเป็นด่านปริศนาไขความลับเหมือนในเกมอาร์พีจีทั่วๆ ไป และทุกคนที่อยู่ที่นี่น่าจะคิดเช่นเดียวกันจึงแยกกันค้นหาเบาะแสในการออกจากห้องนี้

 

          ซอมบี้หนุ่มปกติแล้วไม่ใช่คนสายตาดีเท่าไร และยิ่งอยู่ในที่มืดสลัวยิ่งมองเห็นภาพตรงหน้ายากขึ้นอีกเท่าตัว เขาหยิบสมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเปิดแฟลชส่องไปทั่วพอมีแสงสว่างแม้ไม่มากนักก็ทำให้มองเห็นชัดถนัดตา

 

          เคไนน์ไม่ได้สนใจสิ่งอื่นนอกจากชั้นหนังสือที่วางเรียงกันอย่างไม่เป็นระเบียบ มันช่างดูขัดหูขัดตาเสียเหลือเกินจนต้องแก้ไขใหม่ให้ถูกต้อง โชคดีที่เขาเคยอ่าน ‘แฮร์รี่ พอตเตอร์’ มาแล้วครบทุกภาค ซ้ำยังเอาวรรณกรรมเยาว์ชนที่เล่มหลังๆ โหดร้ายเกินกว่าจะเป็นวรรณกรรมเยาว์ชนมาเขียนเป็นรายงานสรุปตีการตีความวิชาวรรณกรรมจนได้เกรดเอมาอย่างง่ายดาย

 

          กริ๊ก

 

          เสียงปลดล็อคตู้เซฟดังขึ้นมาทันทีหลังจากที่เขาวางหนังสือ ‘แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ เครื่องรางยมทูต’ เล่มสุดท้ายของซีรี่ย์ถูกใส่ลงไปพอดีกับล็อคของชั้นหนังสือ

 

          “หืม?” ไม่คิดว่าจะมีกลไกลับอยู่ที่ชั้นหนังสือเหมือนในหนังจีนกำลังภายในจริงๆ แอบยกย่องตัวเองในใจที่แก้ปริศนาแรกได้

         

          ‘หึ ฉันนี่มันอัจฉริยะจริงๆ’

​

          เจ้ายึกหยึยเล็กตรงไปเปิดตู้เซฟทันที และเหมือนว่าจะพบอะไรในนั้นเสียด้วย ประจวบกับที่หญิงสาวชาวมนุษย์เพียงคนเดียวเอ่ยบางอย่างออกมา

 

          “กวางลูกตาหาย?”

​

          “เอ่อ เมื่อกี๊นี้เธอบอกว่าช่วยดูอะไรนะ???”

​

          "อ๊ะ มีหัวกวางอยู่นี่ ลองเอาไปใส่ไหม?"

 

          เคไนน์มองตามขึ้นไปทันทีพร้อมทั้งส่องแฟลชไปยังหัวกวางสลับกับตู้เซฟ จากที่ซิลเวอร์พูดว่า ‘ลองเอาไปใส่ไหม?’ แปลว่าเจ้าพวกนั้นคงเจอลูกตาที่หายไปจากดวงตากลวงโบ๋ของกวางน้อยที่ชวนหลอน แต่การจะเอาสิ่งที่น่าจะเป็นดวงตาของกวางใส่คืนไปคงต้องต่อตัวขึ้นไปติด ขนาดว่าเขาตัวสูงที่สุดในนี้แล้วยังต้องเอื้อมมือจนสุดปลายแขนจึงจะแตะถึงฐานลำคอของกวาง

 

          “หัวกวางน่ะ ตามันหายไป แล้วจะเอาอะไรมาใส่นะ?”

​

          “เอ้อ ในตู้มันมีลูกแก้วสีแดงๆอ่ะ จะเอาไปใส่ให้กวาง?”

​

          “อ้าวไม่ถึง จีนมมาขี่หลังฉันมา”

​

          “งั้นลองเลย”

 

          ในที่สุดก็กระจ่างชัดเสียทีว่าสิ่งที่อยู่ในมือของเจ้ายึกหยึยเล็กคืออะไร (นั่นเรียกว่ามือได้ไหม?) และก็ทำให้รู้ชื่อเพื่อนของซิลเวอร์ ฟังดูก็คุ้นๆ เหมือนกับเคยได้ยินที่ไหน แต่ก็ไม่ได้จำคนที่ไม่มีผลต่อชีวิตประจำวัน

 

          ในระหว่างที่สองยึกยือต่อตัวกันขึ้นไปติดลูกแก้วที่ตาของกวางเคไนน์ก็ลองสำรวจห้องต่อ เพราะหากตามสูตรแล้ว ปริศนาเพียงแค่นี้คงไม่อาจคลี่คลายได้ และอีกอย่างคือลูกแก้วที่เอาไปใส่ในดวงตาก็มีเพียงแค่ลูกเดียว ยังไงก็ต้องหาอีกลูกเพื่อใส่อีกข้างอยู่แล้ว

 

          ชายหนุ่มเดินวนรอบห้องก่อนเดินมาหยุดที่ภาพวาดลิงแมนดริลกำลังชูลูกสิงโตอยู่บนหน้าผา หรือก็คือโปสเตอร์หนังเรื่อง ‘เดอะ ไลอ้อนคิง’ นั่นเอง...

 

          มองดูแล้วก็อดนึกกลับไปถึงเมื่อคืนรอบกองไฟของวันเข้าค่ายวันที่สองไม่ได้ เพียงหลับตาลงนึกถึงภาพใครบางคนที่ขับขานบทเพลง ‘เธอรู้สึกถึงรักหรือเปล่า’ มุมปากก็ขยับขึ้นเป็นองศา

 

          ‘เธอร้องเพลงเพราะซะจนทำเอาฉันหลับเลยนะ...’

 

          แต่เมื่อนึกได้ว่าไม่ควรมาคิดเรื่องอะไรแบบนั้นในตอนนี้ก็ยกมือขึ้นลูบหน้าปรับอารมณ์โดยไว

 

          ‘เวร… ฟุ้งซ่านบ้าบออะไรตอนนี้วะ ไอ้บ้าเคน!’

 

          เขาก็ตรงเข้าไปขยับกรอบรูปนั้นทันทีโดยหวังว่าที่ผนังจะมีประตูลับหรืออะไรสักอย่างซ่อนเอาไว้ แต่หรือก็เปล่าเลย มันเป็นเพียงแค่ภาพวาดประดับห้องธรรมดาจึงต้องเสาะหาเบาะแสปริศนาจากสิ่งของอื่นๆ ภายในห้อง

 

          กริ๊ก

​

          เสียงปลดล็อคประตูห้องดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เขาละออกมาจากภาพวาด ใครสักคนคงแก้ปัญหาได้ถูกจุดพอดี ซึ่งถ้าหากมันดังมาจากประตูก็น่าจะหมายความว่าออกจากห้องได้แล้วหรือเปล่า เคไนน์จึงเดินไปยังประตูแล้วบิดลูกบิดก่อนที่ทีมติดลูกตาจะรู้ตัวเสียอีกว่าเสียงดังมาจากทางไหน

 

          “เสียงมาจากทางไหนนะ”

​

          “เหมือนจะมาจากประตูนะ?”

 

          ‘แต่มันจะง่ายขนาดนั้นเลย?’

 

          กึกๆ กึกๆ

 

          “ยังไม่เปิดแฮะ” เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด ลูกตาเพียงข้างเดียวไม่สามารถถอดสลักประตูได้หมด จำเป็นต้องใช้อีกข้างเพื่อปลดล็อคที่เหลือ ก็ต้องเสียเวลาหาดวงตาอีกข้างให้เจอ แต่สำหรับเคไนน์นับว่าดี เพราะว่าเขาชอบเกมแก้ปริศนาหาทางออกจากห้องมากเสียกว่าเกมวิ่งหนีผีให้เหนื่อยฟรีแถมยังไม่น่ากลัว

​

          กริ๊ก

 

          ยังไม่ทันได้หยิบจับอะไรเสียงปลดล็อคก็ดังขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้ดังออกมาจากลิ้นชักของโต๊ะทำงาน จึงรีบตรงไปเปิดลิ้นชักนั้นออกทันทีและพบว่าในนั้นมีลูกแก้วสีแดงที่เหมือนดวงตาอีกข้างของกวางอยู่พอดี

 

          "เจออีกอัน..." เขาหยิบมันขึ้นมาส่องกับแสงแฟลช ก่อนจะบุ้ยหน้าไปทางเจ้าตัวยึกหยึยสองตัวเชิงบอกว่า ‘ขึ้นไปใหม่’ ไม่ว่าสองคนนั้นจะเห็นหรือไม่ก็ตาม

 

          "วุ้วววว อ่ะ เจอเพิ่มหรอ เก่งมาก!" คนที่น่าจะเป็นซิลเวอร์แบมือขอลูกแก้วอย่างรู้หน้าที่ สมกับที่เขาเคยฝึกให้เป็นหมาดีหนึ่งวัน แต่ถึงกระนั้นเจ้าตัวกลับโยนลูกแก้วไปให้แบบส่งๆ หากรับได้ก็รับรับไม่ได้ก็ปล่อยให้ตกพื้นไป ซึ่งคนที่รับได้กลับเป็นเจ้าหยึกหยึยอีกคน

 

          ติดเสร็จก็น่าจะออกจากห้องได้แล้วแต่เคไนน์ก็ยังคงสำรวจหยิบจับนั่นนี่ขึ้นมาดูเผื่อว่ากลไลไม่คลื่คลายก็จะได้ไม่เสียเวลาหาของใหม่

 

          ‘ไอ้นี่เหมาะมือดีแฮะ’

 

          ซอมบี้หนุ่มถือที่เขี่ยบุหรี่คริสตัลขึ้นมา ขนาดมันกำลังพอดีมือเหมาะที่จะใช้เป็นอาวุธได้เลย แต่เมื่อนึกถึงกฎข้อที่ห้ามทำร้ายผีและสิ่งของก็ต้องวางมันลงอย่างเสียดาย

 

          แกร๊ก

 

          เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ดังกว่าครั้งก่อนหน้าที่ติดลูกตากวางเม็ดแรก

         

          “ประตูเปิดแล้วป้ะ”

​

          “ที่ประตูมีเสียงอะไรด้วย?”

​

          “อ่ะ เปิดแล้วหรอ เย้ๆๆๆ”

 

          ทั้งสามดูจะดีใจที่แก้ไขปริศนาห้องแรกได้เสียที ส่วนเคไนน์ไม่ได้แสดงอาการพึงพอใจออกมามากนักเพราะหากเหมือนเกมที่เคยเล่นตอนเด็กๆ หลังจากแก้ปริศนาออกจากห้องได้สำเร็จก็จะมีบางอย่างที่ทำให้ตกใจรออยู่เบื้องหน้า นัยน์ตาคมจับจ้องไปยังหญิงสาวที่บิดลูกบิดประตู

 

          ‘ยัยนี่จะเป็นคนแรกที่รับเคราะห์สินะ’

 

          เขายังคงขอปิดท้ายโดยไม่เอ่ยปากบอก พร้อมยกมือถือขึ้นส่องแฟลชออกไปที่ช่องประตู กึ่งเร่งเร้าว่า

 

          ‘ออกไปกันได้แล้ว’

 

          ถึงจะตะขิดตะขวงใจอยู่เล็กๆ ที่ต้องให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องเป็นคนนำแล้วผจญผีตุ้งแช่เป็นคนแรก…

 

          เคไนน์เดินตามสามคนด้านหน้าออกไป ด้านนอกห้องทำงานเป็นทางเดินมืดๆ ยาวๆ มองไม่เห็นปลายทาง ดูลึกลับไม่รู้ว่าจะมีอะไรโผล่ออกมาแกล้งเมื่อไร และยิ่งเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ ก็พบว่าสองฝั่งทางเดินเป็นกรงขังและมีบางสิ่งกำลังขยับอยู่…

 

          “จีนนี่สนิทกับเพื่อนดีนะ”

 

          หญิงสาวชาวมนุษย์เพียงคนเดียวในกลุ่มเอ่ยทักทำลายความเงียบ ซึ่งเคไนน์ไม่ได้สนใจจะใคร่รู้เรื่องชาวบ้าน เขาส่องไฟไปยังวัตถุที่ขยับทันใดนั้นบางสิ่งที่ว่าก็พุ่งเข้ามากระแทกกับลูกกรงจนเกิดเสียงดังตึงตังเต็มไปหมด

 

          โครม!! กึง!! กึง!! กึง!!!!!

 

          “Scheiße!!!” ซอมบี้หนุ่มสบถหยาบดังลั่น พร้อมสะดุ้งก้าวถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ แม้จะทำใจเอาไว้บ้าง แต่ก็ยังรู้สึกตกใจจนเผลอขวัญหายไปเสี้ยววินาทีเช่นกัน

 

          "กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

​

          “ว๊าาายย !!!”

​

          “ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

          ช็อตตกใจนี้ทำเอาหลายคนกรีดร้อง แต่เสียงกรี๊ดของบางคนก็ดูเหมือนร้องเล่นๆ สร้างบรรยากาศไปอย่างนั้นเหมือนกัน

 

          สิ่งที่พุ่งเข้ามากระแทกกรงขังคือร่างมนุษย์สภาพหิวโซหลายสิบคน พูดจาไม่ได้ศัพท์และกรีดร้องอย่างโหยหวย เอื้อมมือออกมาลอดลูกกรงพยายามที่จะคว้าตัวผู้ที่เดินผ่านเอาไว้

 

          เคไนน์พยายามไม่ถอยหลังมากเกินไปจนถูกคนพวกนี้จับได้ เป็นอีกครั้งที่ต้องสูดหายใจเข้าลึกหลังสงบสติระรึกได้ว่ามันเป็นเกม เปล่งเสียงลอดออกมาจากไรฟันที่ขบกันแน่น

​

          "ฉันน่าจะหยิบที่เขี่ยบุหรี่มาด้วย"

 

          “ซอมบี้น่ากลัวโคตร!!!!!!!!”

 

          “ของปลอมๆๆๆๆๆๆๆ”

​

          บางคนดูเหมือนว่ายังตั้งสติกันไม่ได้ แต่ทันทีที่เสียง ‘กึง!’ ดังขึ้นที่ด้านหลัง หรือก็คือห้องทำงานที่เพิ่งออกมาก็ทำให้เงียบเสียงลงไปได้บ้าง

 

          "บางทีเราน่าจะต้องไปกันต่อนะ"

​

          “เผ่นเห๊อะ!!!!!!!!!!!!”

​

          จากนั้นงานโกยก็มา คนอื่นๆ วิ่งไปด้านหน้าอย่างไม่คิดชีวิต แต่ดูเหมือนชายหนุ่มผู้ระรึกว่า ‘มันเป็นเกม’ จะไม่ได้จริงจังกับการวิ่งหนีอะไรก็ตามที่เพิ่งออกมาจากประตูมากนัก

 

          ‘ตามสูตรก็ต้องเป็นฆาตกรสวมหน้ากากถือเลื่อยไฟฟ้าสินะ...’

​

          จินตนาการภาพในหัวเสร็จสรรพ.. อันที่จริงก็เดาได้ไม่ยากเพราะตอนที่เป็นมนุษย์ก็เคยเข้าบ้านผีสิงเล็กๆ กับน้องชายมาก่อน เพียงแค่ในตอนนั้นไม่มีปริศนาอะไรให้แก้ มีแค่ความมืดที่ดูน่ากลัวกับต้องวิ่งหนีฆาตกรอย่างเดียว

 

          เบื้องหน้าของปลายทางคือห้องๆ หนึ่งซึ่งติดป้ายไฟด้านบนเป็นคำเตือน ‘อันตราย’ หากเป็นสถานที่จริงคงไม่ควรเข้า แต่พอมาเป็นเกมบ้านผีสิงแล้วนี่แหล่ะคือเป้าหมายต่อไป

 

          เคไนน์พุ่งเข้าประตูเป็นคนสุดท้ายพร้อมปิดประตูแล้วหาอะไรมาดันขัดเอาไว้ อย่างน้อยหากมีอะไรไล่ตามมาจากด้านหลังจริงก็น่าจะพอถ่วงเวลาเอาไว้ได้บ้าง เขาไม่อยากจะวิ่งในที่มืดๆ มันอันตรายเสียกว่าคนที่ตามมาเสียอีก ถึงจะเข้ามาในนี้แล้วแต่ซิลเวอร์ก็ยังแสร้งกรี๊ดไม่หยุด ทำเอาที่ขมับชักจะปวดปลาบขึ้นมา

 

          “หนวกหูว้อย!!!!”

 

ภายในห้องนี้ดูเหมือนจะสว่างกว่าห้องที่ผ่านมาจึงพอได้รู้ว่าผนังทั้งสี่ถูกทาด้วยสีขาว ดูสะอาดสมกับเป็นห้องวิจัย แต่ทว่ากลับดูลึกลับน่ากลัวด้วยอวัยวะดองในขวดโหล ตั้งเรียงกันบนชั้นเป็นตับ

 

ชายหนุ่มพยายามไม่สนใจของในขวดมากนัก เพราะมันไม่ดีต่อระบบย่อยอาหารเสียเท่าไร สิ่งที่น่าประหลาดใจคือร่างมนุษย์ที่สูงใหญ่กว่าสองเมตรในสภาพที่หลับไหลในตู้กระจก คงเป็นหุ่นจำลองที่โรงเรียนหามา มันสมจริงจนน่าขนลุก

​