{ Click Play เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน }

​

​

 

ปิ๊บ.. ปิ๊บ.. ปิ๊บ…

 

-----------------------------

U R G E N T

-----------------------------

 

ปิ๊บ.. ปิ๊บ.. ปิ๊บ…

​

​

 

          ‘เสียงอะไร?’

 

          คิดได้ไม่เท่าไรชายไร้บ้านผมเขียวคนนั้นก็มีอาการแปลกๆ เขาทรุดลงพร้อมกับพยายามทำอะไรบางอย่างกับนาฬิกาข้อมือ “อั่ก!”

 

          “!!?!!” เด็กหนุ่มที่ยังไม่ทันจะลุกขึ้นมาสะดุ้งโหยงกับท่าทีประหลาดของคนๆ นั้น ส่วนเจ้าแฟรงค์ก็ยิ่งกรรโชกเห่ายิ่งกว่าเดิม

 

          “โฮ่ง!! โฮ่ง!!! แฮ่!!!!! กรรรร”

 

          “เฮ้ย! แฟรงหยุดได้แล้ว!” ไครี่ดุมันเสียงดังแล้วเอ่ยถามคนจรจัดคนนั้นน้ำเสียงตระหนกไม่แพ้กัน “Are you OK?”

 

 

ปิ๊บ.. ปิ๊บ.. ปิ๊บ…

​

 

          “อั่ก! อ๊าก!!!” ร่างนั้นทรุดลงกับพื้นกระเสือกกระสนอย่างดูทรมาณทุรนทุราย เด็กหนุ่มที่อยู่ใกล้ๆ หน้าถอดสี

 

          “เป็นอะไรน่ะ!? โรคหัวใจ!?!” เคไนน์พยายามรวบรวมสติเอาไว้แล้วกดเบอร์ฉุกเฉินโทรเรียกรถพยาบาล ปลายสายรับเรื่องอย่างรวดเร็วแต่เสียงสนทนาเป็นภาษาอังกฤษที่เขาไม่ค่อยคุ้นเคย

          ‘Scheiße… ภาษาอังกฤษพูดยังไงวะ!’ ตอนนี้คงได้แต่งูๆ ปลาๆ ไปก่อน “Emergency case at Seabrook Park HURRY UP!!” ใช้คำง่ายๆ บอกข้อความฝ่ายเจ้าหน้าที่รับสายไป ได้ยินปลายสายทวนข้อความมาก็น่าจะถูกต้องแล้วจึงกดตัดสายทิ้งไป แล้วรีบเข้าไปดูอาการของผู้ป่วยทันที

​

 

ปิ๊บ.. ปิ๊บ.. ปิ๊บ…

​

 

          “Hey! Are you OK!?” เด็กหนุ่มจับชายไร้บ้านคนนั้นนอนลงกับพื้นหญ้าแต่อีกฝ่ายมีท่าทีขัดขืด พยายามโบกไม้โบกมือไล่แต่เหมือนคอของเขาจะแข็งจนพูดไม่ออกดวงตาอีกฝ่ายเหลือกขึ้นด้านบนอย่างน่ากลัว

          ‘อาการชัก!? ต้องทำยังไง?’ ตั้งข้อสันนิษฐานจากสภาพที่พบเห็นอย่างรวดเร็ว หลับตานึกวิธีการปฐมพยาบาลตามที่เคยเรียนมา ก่อนอื่นก็ต้องช่วยปลดเสื้อออกก่อนให้หายใจได้สะดวกในตอนนี้เขาไม่นึกรังเกียจกลิ่นเหม็นอีกต่อไปเพราะชีวิตมนุษย์ย่อมมาก่อน แต่ก็ต้องแปลกใจกับร่างกายของอีกฝ่ายที่เริ่มเขียวเหมือนเนื้อเน่าและมีเส้นเลือดปูดโปนเต็มทั้งร่างกาย

 

          “นี่มันอะไรน่ะ!?” ไครี่เองก็ดูจะตกใจไม่แพ้หลานชายกับสภาพกายที่ทุรนทุรายจวนจะรอมร่อ

          “ปู่ไปตามคนมาช่วยเพิ่มดีกว่า!” ว่าจบชายชรากำลังวังชาดีก็รีบวิ่งไปหาคนแถวนั้นให้เข้ามาช่วยเหลือทันที

 

          “โฮ่ง!!ๆๆๆ” เสียงเห่าของแฟรงค์ยังคงระงมไม่หยุดเป็นจุดสนใจให้ชาวเมืองที่อยู่ระแวกนั้นเริ่มเข้ามามุงดู ไม่นานไครี่เองก็กลับมาพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่งด้วย

 

          “โว้ย!! แฟรงค์ แกอย่าเพิ่งเห่าได้ไหม หนวกหู!!!” คราวนี้เป็นเด็กหนุ่มที่โวยวายออกมาบ้าง ไหนจะเสียงนาฬิกาปลุกและไหนจะเสียงสัตว์เลี้ยงที่เห่าล้อกันอยู่อีก จนตอนนี้เขาเริ่มที่จะสติแตกอยู่รอมร่ออยู่แล้ว มือเรียวก็พยายามหาวิธีปิดเจ้านาฬิกาข้อมือหน้าปัดสีส้มที่ร้องระงมหรืออย่างน้อยก็ถอดมันออกมาก่อนไม่ให้ผู้ป่วยอึดอัดมากนัก

          “ว้อย!! ทำไมมันถอดยากถอดเย็นอย่างนี้วะ!!”

​

 

ปิ๊บ.. ปิ๊บ.. ปิ๊บ…

 

-----------------------------

O F F L I N E

-----------------------------

 

ปิ๊บ! ปิ๊บ! ปิ๊บ! ปิ๊บ! ปิ๊บ! ปิ๊บ!
ปิ๊บ! ปิ๊บ! ปิ๊บ! ปิ๊บ! ปิ๊บ! ปิ๊บ!

 

​

          หน้าปัดนาฬิกานั้นกลายเป็นสีแดงคามือของเขาและยิ่งส่งเสียงร้องดังถี่ขึ้น… นี่มันไม่ใช่เสียงของนาฬิกาปลุกแต่เหมือนสัญญาณเตือนอะไรบางอย่างมากกว่า เห็นแบบนั้นชาวบ้านซีบรู๊ครู้ดีว่ามันคืออะไร มีแค่คนต่างถิ่นอย่างสองปู่หลานที่ไม่เข้าใจ

 

          “Run!” เสียงใครบางคนตะโกนบอกให้วิ่งหนี เมื่อเด็กหนุ่มหันกลับไปชาวบ้านก็แตกกระเจิงไปกันคนละทิศละทางเหมือนกำลังหนีสัตว์ประหลาดในหนังเกรดบี ทิ้งไว้เพียงแค่เขากับปู่ให้งงกันสองคน

 

          “หะ.. อะไ---” พูดยังไม่ทันจบประโยคเคไนน์ก็รู้สึกถึงแรงเหวี่ยงมหาศาลกระชากแขนของเขาให้ล้มลงไปกองกับพื้น รู้สึกตัวอีกทีชายคนนั้นก็ขึ้นมาคร่อมอยู่บนร่างอย่างรวดเร็ว

 

          “เฮ้ย!!!!” ปู่กับหลานส่งเสียงร้องออกมาอย่างพร้อมเพรียง เคไนน์พยายามจะดันชายคนนั้นให้ออกไปจากตัวแต่ก็เหมือนแรงมดสู้กับแรงช้าง ไม่เพียงแต่ไม่สะเทือนชายจรจัดคนนั้นยังทำท่าทางแปลกๆ อีกด้วย นั่นคือพยายามที่จะกัดเขา มือซ้ายที่ยกขึ้นมากันเป็นแผลเปิดเปิงไปหมด เนื้อหนังของเขาหลุดติดฟันของอีกฝ่ายที่เข้ามากัดทำร้ายเป็นหมาบ้า เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นชโลมทั่วพื้นหญ้า

 

          “โอ๊ย!!!” นัยน์ตาเทาเบิกโพรงด้วยความตกตะลึง ใบหน้าตระหนกเผือดกลายเป็นสีซีด

 

​

          ‘นี่มันเหมือนกับ… ซอมบี้!?!!’

​

 

          “เฮ้ย!! แกทำอะไรหลานชายฉัน!!” ไครี่เข้ามาช่วยดึงผู้ป่วยผมเขียวที่บัดนี้กลายเป็นผู้ก่อการร้ายไปแล้ว “แฟรงค์ กัดมัน!!!”

 

          พอจะได้โอกาสที่เคไนน์คลานหนีออกมา มือข้างซ้ายที่ถูกกัดหลายแผลเจ็บจนแทบจะยกไม่ขึ้น ไม่รู้ว่ามีเส้นเอ็นขาดด้วยหรือเปล่าแต่ดูสภาพแล้วเส้นเลือดใหญ่ที่ข้อมือน่าจะมีปัญหาจึงทำให้เลือดไหลออกมาไม่หยุด ยังพอจะมีสติหยิบผ้าเช็ดหน้ามาพันห้ามเลือดเอาไว้

 

​

​

วูบ…

​

​

 

          เด็กหนุ่มเซล้มลงไปอีกครั้ง ถึงจะถูกกัดที่ข้อมือแต่ว่าเขาเสียเลือดมากจนหน้ามืด ถึงกระนั้นก็กัดฟันพยายามประคองสติเงยมองภาพตรงหน้า และเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่เลวร้าย

 

​

กร๊วบ!!

​

 

          เสียงฟันคมบดกับเนื้อต้นคอเหมือนกับกินน่องไก่ดังขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้ดวงตาสีเทาที่พร่ามัวค่อยๆ เบิกขึ้นช้าๆ ซอมบี้กินมนุษย์กัดกระชากลำคอของไครี่จนเหวอะหวะ ร่างกายชราภาพชักกระตุกสองสามครั้งก่อนที่จะทรุดตัวลงนอนแน่นิ่งกับพื้น

 

          “ไครี่… ไม่!!” หยาดน้ำใสๆ เอ่อล้นที่ขอบตาทะลักไหลลงอาบสองแก้ม สติของเด็กหนุ่มหลุดลอยไปโดยสมบูรณ์กับภาพที่สะเทือนขวัญ ซอมบี้คนนั้นกำลังฉีกกินร่างคุณปู่ของเขาอยู่!!

 

          เสียงร้องของเด็กหนุ่มดึงความสนใจของซอมบี้กลับมาอีกครั้ง มันค่อยๆ ทรงตัวยืนโอนไปเอนมาคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ ทว่าเนื้อตัวของเคไนน์สั่นเทาไร้เรี่ยวแรงจะขยับเขยื้อนเคลื่อนหนีไปไหนได้

 

          “กรรร!!!!” แฟรงค์กัดขาซอมบี้คนนั้นลากยื้อเอาไว้จมเขี้ยวเลือดแห้งกรังติดปากของมันเต็มไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูเหมือนว่าแรงสุนัขก็จะสู้แรงซอมบี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

 

          ‘ความตายกำลังคืบคลานเข้ามาตรงหน้า’

 

          ใครว่าก่อนตายภาพความทรงจำจะไหลแล่นเข้ามาในหัว ไม่จริงเลย ตอนนี้มีแค่ความว่างเปล่าและสีแดงฉานของโลหิต…

 

.

.

.

 

​

ปัง!! ปัง!!! ปัง!!!!

ปัง!! ปัง!!! ปัง!!!!

ปัง!! ปัง!!! ปัง!!!!

​

 

          เสียงกระสุนสังหารเก้านัดดังลั่นสวนสาธารณะซีบรู๊ค ทะลุร่างของซอมบี้ที่อยู่ห่างตรงหน้าไปไม่กี่คืบ มันล้มทับลงมาบนตัวของเขาโดยเด็กหนุ่มที่ช็อคค้างไม่มีทีท่าจะผลักออก

 

          “เคลียร์!” หน่วยรักษาความปลอดภัยค่อยๆ กรูกันเข้ามาด้วยอาวุธปืนครบมือ หนึ่งในนั้นผลักเอาร่างที่ไร้สัญญาชีวิตออกไปและเขย่าเคไนน์เพื่อเรียกสติ พยายามพูดอะไรบางอย่างกับเด็กหนุ่มแต่ตอนนี้เขาหูตามืดบอดไปหมด แม้จะยังมีชีวิตอยู่แต่ก็ไร้การตอบสนองไม่ต่างจากตุ๊กตารูปทรงมนุษย์

 

          นัยน์ตาเทาที่เคยมีแววสนุกสนานบัดนี้กลับไร้แววของความสดใส ค่อยๆ ปรือปิดลง ถึงกระนั้นภาพร่างไร้วิญญาณของบุคคุลที่รักก็ยังจงประทับอยู่ภายใต้เปลือกตา

 

          ‘เจ็บ’

 

          ‘กลัว’

​

          ‘นี่มันเรื่องบ้าบออะอะไร?’

​

          ‘ฉันกำลังจะตายใช่ไหม?’

​

          ‘หายใจไม่ออก...’

​

          ‘พอแล้ว… ให้ฉันตายไปอีกคนเถอะ...’  

​
 

{ นั่นเป็นครั้งสุดท้าย… ที่ฉันได้เจอแฟรงค์กับไครี่ }

 

.

.

.

.

 

​
 

ปิ๊บ.. ปิ๊บ.. ปิ๊บ…

​

 

          เปลือกตาอันอ่อนล้าค่อยๆ ลืมตื่นขึ้นมามองเพดานห้องสีขาว แต่มีอะไรบางอย่างครอบอยู่บนใบหน้า แม้อยากจะดึงมันออกไปเท่าไรแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่กระดิกนิ้ว

 

          “คุณคีธ เราต้องแสดงความเสียใจด้วย ลูกชายคุณติดเชื้อ แต่เรายังรักษาชีวิตของเขาได้ด้วยการใส่ซีแบนด์ และจำเป็นต้องกักตัวเขาเอาไว้ในเขตกักกันของเรา ….ห้ามให้มนุษย์เข้าไป”

 

          เสียงของใครบางคนที่ไม่คุ้นหู พูดภาษาอังกฤษที่เข้าไม่ค่อยเข้าใจดังออกมาจากอีกฟากหนึ่งของห้องที่กระจกคาร์บอนกั้นขวางอยู่ทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นที่ด้านนอกว่าใครกำลังคุยอะไรกัน

 

          “ให้พวกเราเจอกับเขาอีกสักครั้งเถอะหมอ!” อีกเสียงก็ดังขึ้นเป็นเสียงผู้ชายที่คุ้นหูมาก แต่สมองอื้ออึงนึกไม่ออกว่าเป็นใคร

 

          ไม่ใช่แค่นั้นร่างกายเขาก็รู้สึกหนักเหลือเกินที่ขยับได้ก็มีแต่ดวงตา เมื่อเหลือบมองลงด้านล่างก็เห็นว่ามือพันผ้าพันแผลเต็มไปหมด แล้วยังมีนาฬิกาแบบเดียวกับที่ชายจรจัดที่สวนสาธารณะใส่แต่แตกต่างกันตรงที่นาฬิกาของเขามีหน้าปัดเป็นสีเขียว เมื่อเห็นมันภาพความทรงจำอันเลวร้ายก็ผุดขึ้นมาอีกครั้งจนทำให้ร่างกายสั่นสะท้าน

 

          “ฮึก!!”

 

          “ส่วนสุนัขของคุณ เอ่อ… เราก็ต้องเสียใจด้วย มันติดเชื้อและคงต้องกำจัดทิ้งนะครับ”

 

          ‘แฟรงค์… ไครี่...’

 

          นึกถึงใบหน้าอันเลือนลางของใครบางคนน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาอีกครั้งหนึ่ง และภาพทั้งหมดก็มลายหายไป…

 

​

{ และนั่นเป็นครั้งสุดท้าย… ที่ฉันได้เจอพ่อ } 

​

{ แถมยังได้ยินแค่เสียงอีกด้วย }

​

 

.

.

.

.

​

​